امید

در این روزهای محنت بار که زندگی در میان زمین و آسمان در انتظار یک نگاه گرم برای ابدیت یخ زده است و شاخه های خشکیده آرزوها در وزش کابوس های متوحش تنهایی مستانه می رقصند و تن عریان خوشبختی ها هر لحظه از سردی این پیکره های تهی از احساس های ناب آدمیت می لرزد ، شاید تنها من باشم که عطر شکوفه های گیلاس در زمستان زندگی مشامم را نوازش می دهد ،چراکه دستی گرم دستانم را می فشارد و نگاهی پرمهر حلاوت عشقی شیرین را به کامم می چشاند و هرروز با کلامی از جنس دوست داشتن نوید روزهای خوب را در گوش جانم فریاد می زند و نور امید را با هر تپش قلبش به روزگارانم می تاباند ...

#مهتاب 

نفس های تو

باز هم مثل همیشه 

کنج اتاقم نشسته ام 

از پنجره ی بزرگ اتاقم 

سقف مشکی خدا را میبینم

سقفی مشکی رنگ

پر از نقاط سفید 

لبخند میزنم 

چقد شبیه سر نوشت من است

زندگی سیاه بدون تو 

با خاطرات کنار تو بودن 

به خود می ایم 

صدای موزیک می اید

قطره اشکی میریزد از چشمم

خواننده میخواند 

ذهن من اما 

بر روی کلمه رفت میماند

رفت ،دل من رفت 

چه حقیقت تلخی را 

به یاد میاورد این جمله کوتاه 

رفت

رفت و دل من رفت 

رفت و نفس من رفت 

رفت و شادی من رفت 

رفت و همه چیز من رفت 

رفت.....

#مریم

شاهدخت

بچه که بودم مامانم یه قصه برام میگفت

قصه ی یه شاهدخت مهربون بود که مریض بود اما با اومدن شاهزاده ای خوش سیما و خوش سیرت شاهدخت عاشق میشه ولی چون مریضه به شاهزاده جواب منفی میده شاهزاده انقد حرفای عاشقانه به شاهدخه گفت که بالاخره شاهدخت جواب مثبت به شاهزاده داد ولی بعد از یه مدت کرتاه شاهدخت مرد...

همیشه فکر میکردم من اون شاهدختم و او شاهزاده قصه های مامانم ...

شاهزاده ی من بیا ،من مریضم ،ولی تونیستی...قول میدم تو که بیای من بمیرم....

#مریم

مترسک

آدم ترسناک ترین موجود زمینه

حتی از گرگ و پلنگ و شیر و شغال ترسناک تر

این رو از روی مترسک مزرعه پدربزرگم فهمیدم 

چون شبیه هیچ کدوم از حیوانات نبود

مترسک دقیقا شبیه آدمی بود

#مریم

دلخوشی

در اوج نااُمیدی ها و دل تنگی ها،

میان وسوسه های نَفس که خواست  آدمی را با بوسه ای نه از جنس عشق بلکه هوس ازآن خود کنم. 

نمی دانم از کدام طبقه ی آسمان بر قلب من منزوی نزول کردی. لبخندت رنگین کمان امید بود، نگاهت پر از برق مهر و گرمی، دستانت آغشته به عطری خاص. شاید بوی خوش دلگرمی و ماندن.

 آنقدر در وجودت خوبی است که در همان لحظه ی فرودت مرا دچار و آواره کرد، نفهمیدم چگونه در حجم آغوشت حل شدم.

 دوباره شکل گرفتم حوّاترین شدم برای تو‌ زمینی ترین آدم از جنس آسمان.

امروز پس از گذر ساعت ها و لحظات بگذار این بار حرف های دلم را با زبانی دیگر بگویم که کسی تا بحال در هیچ کتابی نخوانده.

 بدان چقدر بودنت را با تمام وجود دوست دارم و‌ هر روز اشک شوق می ریزم. هرچقدر خدایم را سپاس بگویم کم است.

تو‌  قلب و روحم را اغنا کردی آنقدر که نفَسم می رود لحظه ای که غمگین می شوی، حوّا هیچ چیز خوبی در کنارش ندارد جز تو آدم عاشق.

#رها تمیمی

شباهت تو و برف

‍ زمزمه می کنی.

" بوسه های بی صدا و عاشقانه ی آسمان بر دل زمین.

سرد؛ اما سپید!

دلم گرم می شود به بودن. به هستی و زیبایی ایمان می آورم." 

لبخند می زنی و من در چال گونه ات دفن می شوم. نگاهم را شکار می کنی. سرت را تکان می دهی، شیطنت از تمام حرکاتت چکه می کند.

ادامه می دهم.

"دستانت گرم ترین مامن برای قلبم در این روزگار سرد است مبادا ترکی بردارد. آخ که چقدر بودنت خوب است."

نفس عمیقی می کشی و در بخار نفس هایت جانی تازه می گیرم.

"چشمانت سایه بان بی نظیر ی برای در کردن خستگی ها و بی پناهی هایم است خوب من. هدیه ای هستی که به روزگار پست نمی دهم."

مچاله می شوم و باز بهشت کوچک و اختصاصی خودم است که مرا گرم و امیدوار می کند.

" چقدر تو و برف به هم شباهت دارین."

تمام صورتت یک علامت سوال بزرگ است. قهقهه می زنم و گاز بزرگی از بستنی ات می گیرم. دیوانه ایم دیگر.

چشمانت پر از سوالند.

"نعمتی هستی برای نفس ها و دست های سردم، ساکت اما در اوج هیجان آمدی و می دانم خاطرت جایگاهی ابدی در قلبم دارد دلدارترینم."

لب می زنی.

"شاعر بودی و رو نمی کردی؟ بانو تو و این همه دلبری آخر قلب مرا از کار می اندازد. " 

دلبرانه می خندم، مخصوص  خودت. به میز اشاره می کنی. 

"می دانم، می دانم. قهوه ها یخ کرده؛ اما ببین در دلمان آتشی روشن شده که با هیچ آبی خاموش نمی شود."

#بداهه

#رها_تمیمی